Η συμμετοχή των "Πληθωνιστών" στις τελευταίες μάχες του 15ου αιώνα κατά των Οθωμανών

Έλληνες Στρατιώτες (Stratioti) εφορμούν έφιπποι υπό τη σημαία της Βενετίας

Άρθρο του Βλάση Ρασσιά

Για του οπαδούς του Πλήθωνος μετά το 1453 ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά, συνήθως λέγεται ή γράφεται στα πεταχτά ότι οι περισσότεροι «έφυγαν στην Δύση», δηλάδή στην Ιταλία και τα πράγματα σταματάνε εκεί. Με εξαίρεση τον Βησσαρίωνα και κάποια ακόμα ελάχιστα ονόματα που ανιχνεύουμε κυρίως λόγω του συγγραφικού τους έργου, δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως, ούτε για εκείνους που όντως «έφυγαν στην Δύση», ούτε για εκείνους, που ήσαν και οι περισσότεροι, οι οποίοι παρέμειναν στον Μωριά και αντιστάθηκαν ένοπλα στους εισβολείς Οθωμανούς.

Η μυστική «Αττική Εταιρεία» των Ελλήνων (Μεσαίωνας - Αναγέννηση)

Άρθρο του Στέφανου Μυτιληναίου

Ο σπουδαίος Έλληνας ιστοριοδίφης Κωνσταντίνος Σάθας αναφερόμενος στους Έλληνες, λόγιους, διανοούμενους και νεοπλατωνικούς, που βρήκαν καταφύγιο στη Δύση μετά την οθωμανική κατάκτηση της Ελλάδας κατά τον 15ο αιώνα υποστηρίζει με έμφαση, ότι δεν ήταν σβησμένοι άνθρακες της βυζαντινής σχολαστικότητας όπως κοινώς πιστεύεται, αλλά, άσβεστοι σπινθήρες που έκαιγαν μέσα στην τέφρα τους αναμένοντας μία ριπή αέρα για να δυναμώσουν ξανά τη φλόγα του Ελληνικού Πολιτισμού.

Ο Σάθας υποστηρίζει ότι εκείνη τη δύσκολη για το έθνος περίοδο έδρασε μία μυστική Εταιρεία απαρτιζόμενη από Έλληνες διανοούμενους και Stratioti, η οποία προσπαθούσε επίμονα και επίπονα να πετύχει την αναβίωση της Ελληνικής Παιδείας, της ελληνικής εθνικής συνείδησης και των ελληνικών πατρώων τρόπων.

Stratioti: Οι Έλληνες ιππότες του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης

Stratioti ονομάστηκαν ένοπλα και έφιππα μισθοφορικά σώματα προερχόμενα από περιοχές των Βαλκανίων, τα οποία παρείχαν σχετικές υπηρεσίες σε διάφορα βασίλεια της Ευρώπης από τον 15ο έως τον 17ο αιώνα.

Ο ιταλικός όρος stradioti είτε είναι δάνειος από την ελληνική λέξη στρατιώται, ή προέρχεται από την ιταλική λέξη strada ("δρόμος"), που σημαίνει "οδοιπόρος".

Ο Λόγος και το Ταό

Η εξαιρετική ομιλία του Χρήστου Ζυγομαλά, «Ο Λόγος και το Ταό» στο Φιλοσοφικό Αθήναιο «Εκατηβόλος» στις 26 Ιανουαρίου «2013».

Περί της αναβιώσεως της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας

Άρθρο του συγγραφέα Στέφανου Μυτιληναίου, στο συλλογικό έργο "Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας", εκδόσεις Αρχέτυπο, 2002.

Το ζήτημα της αναβιώσεως της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, έτσι όπως τίθεται, ονομάζεται και παρουσιάζεται στην ελληνική κοινή γνώμη είναι αρχής εξαρχής διατυπωμένο λάθος διότι, και σε περίπτωση που το αγνοεί κανείς, οι αρχαίοι Έλληνες στερούνταν επισήμου, κυριάρχου και αδιαλλάκτου θρησκευτικού δόγματος στις απόψεις και τις αντιλήψεις που διατύπωναν περί του Θείου· άρα δεν μπορούμε να λέμε σήμερα ότι είχαν κάποια θρησκεία, την οποία μάλιστα φιλοδοξούμε να αναβιώσουμε, διότι κατά αυτόν τον τρόπο -ίσως και άθελα μας- παραποιούμε την ιστορική πραγματικότητα και προσδίδουμε στον ελληνικό πολιτισμό αλλότρια χαρακτηριστικά. Εξάλλου, ούτε και οι ίδιοι οι πρόγονοι περιέγραψαν ποτέ τις εκδηλώσεις λατρείας και τις απόψεις τους περί του Θείου ως θρησκεία· αντιθέτως ο όρος φαίνεται να αποφεύγεται εντός της αρχαιοελληνικής γραμματείας με επιμέλεια. Ο αρχιερέας των Δελφών, Πλούταρχος, αναφέρεται στο «…θείον και πάτριον αξίωμα της ευσέβειας» (Περί Δεισιδαιμονίας, 166B) και αυτός ο ξεκάθαρος ορισμός είναι ο μόνος που ανταποκρίνεται στην αλήθεια και την πραγματικότητα.

Η Λογικότητα στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία

Εισήγηση του συγγραφέα Βλάση Ρασσιά, στο διήμερο «Α΄ Συνέδριο για τα Αρχαία Θρακικά Μυστήρια», Αλεξανδρούπολις 19 – 20 Μαϊου "2001"

Εκείνο που ξεχωρίζει το προχριστιανικό Ελληνικό Έθνος από τα υπόλοιπα που επέρασαν κάποια στιγμή επάνω από τα χώματα αυτού του πλανήτη, δεν είναι η γενναιότης (αφού και άλλα Έθνη επέδειξαν αυτήν, σε ίσο βαθμό με τους προγόνους μας) ή η ελευθεροπρέπεια (αφού επίσης ολόκληρη η προχριστιανική Ευρωπαϊκή Παράδοση μετέφερε πάντοτε την τελευταία ως το κατεξοχήν χαρακτηριστικό της). Εκείνο που ξεχωρίζει το προχριστιανικό Ελληνικό Έθνος από τα υπόλοιπα της Ευρωπαϊκής Ομοεθνίας, είναι η λογική σύλληψη και διατύπωση του Κόσμου, η οποία, με τη σειρά της, οδήγησε στη σύνθεση εκείνου του θαυμαστού οικοδομήματος που οι σύγχρονοι, πεπαιδευμένοι τουκλάχιστον, άνθρωποι γνωρίζουμε υπό τον όρο «Ελληνικό Θαύμα».